Friday, April 3, 2009
മഴമേഘം
ഒരു പ്രണയ വിളിയുടെ
പുഴമുറിച്ചു കടക്കെ
അന്നൊരിക്കല് നീ പറഞ്ഞു
ഒരു നോവുകാറ്റ് കൈ നീട്ടി
തൊടാന് വരുമ്പോള്
സ്നേഹകവചമായ്
നിന്നെയത് കാത്തുവെക്കുമെന്ന്
സ്വപ്നങ്ങള് പകുക്കുന്ന
വിളിപ്പാടകലെയെന്ന്
സാന്ത്വനത്തിന്റെ കവിതയും
കനിവിന്റെ ഭാഷയുമാണതെന്ന്
മുഖമേയില്ലെന്ന്
രൂപമോ ഗന്ധമോയില്ലാത്ത
നിന്റെ പ്രതിബിംബമാണെന്ന്
എന്നിട്ടും
എപ്പഴോ
നീയാ പുഴയില് വീണുപോയി
ആഴങ്ങളില് മുങ്ങിനിവര്ന്ന്
കണ്ണുകള് കലങ്ങി
കൈപിടിച്ചു കരയണയവേ
പിന്നെ നീ പറഞ്ഞു
അതു നീ കണ്ടുവെന്നും
അതിനെന്റെ മുഖമെന്നും
അപ്പോഴാവണം
നിന്റെ ആകാശച്ചെരുവില്
മഴമേഘമായ് ഞാനലഞ്ഞുപോയതും
ഒരിക്കലും
പെയ്തിറങ്ങാനാവില്ലെന്നറിഞ്ഞ്
സൂര്യതാപമേറ്റൊടുങ്ങാന് യാത്രയായതും
Subscribe to:
Posts (Atom)